Unutamıyorum,unutmuyorum.

Kalbime taht kurmuşsun adeta. İstesem de söküp atamıyorum içimdeki seni. Öylece büyümeye devam ediyorsun günden güne.  Bazen umutlarımın buruk bir şekilde bana göz kırptığını görüyorum. “Unutamayacaksın” diyor bana. “Alışacaksın onsuzluğa fakat onu asla unutamayacaksın. Başka bedenler, başka omuzlar, başka gülüşler alacaksın hayatına ama o hep içinde olacak, sen aslında her zaman sadece onun olacaksın” diyor.
Minik suratın gözümde canlanıyor. Sensiz henüz çok kalmadım fakat alışkın olmadığım için sana dokunamadığım onuncu seneyi yaşıyormuşum gibi hissediyorum. Nesnelerini kaybediyorum yavaş yavaş cümlelerimin. Suratına “seni seviyorum” diyemediğim için kendi kendime “seviyorum” diyorum. Hıçkırarak “seni özledim” demek varken, içimden “özledim” diye mırıldanıyorum. Ben artık kendimi hiç iyi hissetmiyorum.
Tadımlık bir aşk öyküsü olarak kalmayı yediremiyorum bize . Sonsuzluğa imza atacağımız günün hayalini kurarken şu an kimlere dokunduğunu düşünmek canımı çok yakıyor. Sensiz hep bir yanım eksik benim. Oysa benimken ne kadar da mutluyduk.Hayatımda sadece bir misafir olduğunu, zamanının gelince gideceğini bilseydim yine de bırakmazdım seni ama şimdi gidişini kabullenmek çok zor geliyor. Sen duymuyorsun ama içimde çığlıklar kopuyor adam. Dudaklarımı ısırıyorum ağlamamak için. “Ben güçlüyüm” diyorum. Sonra farkına varıyorum,giderken metanetimi de götürmüşsün yanında artık hiçbir şeye dayanamıyorum.
Gözlerim dalıyor bazen. Bir şarkı, bir isim, bir söz hatta bir renk bile yetiyor aklıma gelmene çünkü. Durup düşünüyorum geçen zamanı. Bunlar sadece bir anı olamaz diyorum kendime. Bunlar sıradan bir ilişkinin kalıntıları olamaz diyorum. En büyük hayalimin “sen” olduğunu zamanla fark ediyorum.Git deseydin durmazdım belki ama kal deseydin yanından asla ayrılmazdım adam, sadece seni her zaman seveceğimi bilmeni istiyorum.