Belki iyi olmadı ama içimi döktüm....

Eski yazdıklarıma baktım bide şimdikilere. Fark ettim ki artık eskisi gibi yazamıyorum. O kadar mutsuzum ki,bilgisayarı açmak bile istemiyorum. İstesem dışarı çıkar alışveriş yapar,güneşlenir,denize girerim. Müzik dinler,dans ederim. Ama benim yaptığım tek şey odam da yatağımın üstüne yatıp kulağıma kulaklığımı takıp ağlamak. Belki umrunda değil, belki de umrunda. Bunu belki okuyorsun belki de okumuyosun. Ama bu blogu bildiğini biliyorum ve belki de okuyorsun. Şimdi sen çok eğleniyorsun. Ohh ne güzel! Belki de benden başka bir sürü kıza mesaj atıyorsun ya da atmıyorsun. Sen de tam bana mesaj atacakken o mesajı yazıp gönderemeyip siliyor musun? O yüzden mi gelmiyor bana mesajların? Bilmiyorum neden bana böyle oluyor? Eskiden hoşlandığım çocuk ta bana mesaj atmazdı. Bu beni düşündürmezdi. Bana mesaj atıp atmaması önemli değildi. Daha yeni yeni anlıyorum ben ,o çocuğa o kadar da kapılmamışım. Tabii ki de sevmişim ama aşık olmamışım işte. Belki bir ay falan. En çok yıkıldığım, ağladığım ve ona çok ama çok aşık olduğum bir ay. Sonra geçmiş. Nasıl bilinmez ama o benim içimde bitmiş.Belki  o zamandan beri seviyorumdur (alkış). İlk önce hiç umursamazdım seni tanımazdım çünkü. Biraz biraz tanımaya başladım. Sonra arkadaş olduk. Ama sadece merhaba merhaba. Belki bir şeyler hissetmişimdir ama benim bunu anlamadığım belliydi. Çünkü kendimi kandırıyordum. Belki de hiç benim olmayacak birisini seviyordum. Bana çok acı çektirmişti. Ama seni gerçekten tanıdıktan sonra o unutuldu. Belki anlamadım kabullenmedim, kabullenmek istemedim. Sonra fark ettim o yoktu vardı ama yoktu işte. Ama sen yokken bile vardın yanımda fazlasıyla. O zaman azda olsa anladım işte. Benim hayatıma yeni biri girmişti. Daha çok yeniydi. Çok tatlı ve çok içten.Yaklaşık bir buçuk ay boyunca herkesten sakladım. En yakın arkadaşıma ya da kardeşime hiç bir söylemedim. Nasıl becerdiysem o kadar da belli etmedim. Zordu aslında onu sevmek hemde çok. Görüyordun ama dokunamıyordun işte. Onun ağzından onun sesinden adımı duyardım. Kimse benim adımı o kadar güzel söyleyemezdi sanki. Tam ona bakarken bana bakardı mesela işte o anı hiç bir şeye değişmem ben. Ayrı sınıflar en büyük engel gibiydi. Belki de daha iyiydi. Derste seni izlemektense teneffüs olunca seni görmek daha iyiydi. Kalbim hiç çarpmadığı kadar hızlı çarpıyordu o an. Kapıların açılması hocaların çıkabilirsiniz demesi senin çıkman ve göz göze gelmemiz işte o an kalbimin sesinin dışarıdan duyabilseydin anlardın. Öyle hızlı ve farklı bir şekilde girdin ki hayatıma bende anlamadım. Dayanamadım. Herkese karşı gülen bir suratım vardı. Dışarıdan belkide dünyanın en mutlu insanıymış gibi kahkahalar atıyordum. Ama benim içim ? Dışarıdan gözüktüğü gibi gülmüyordu. İçten içe ağlıyordu. Öyle böyle değil hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. İşte benim attığım o kahkahalar içimde ki acıyı gizlemek içindi. Dayanamadım hemde hiç. Kimseye anlatamadım. İçimde sakladım. Kardeşime anlatsam bile dalga geçeceğini düşündüm. Hatta bana inanmayacağını. Haklıydı belki de. Onlar benim diğerini sevdiğimi düşünüyorlardı. Belki ben de öyle gösteriyordum. Onları da kendimi de kandırdığım belliydi. Anlattım dayanamadım. Kardeşim biliyordu en azından. Bide en yakın arkadaşlarımdan Ufkum. Kardeşim (Deniz) şaşırdı. Hatta bana inanmadı. Çünkü o da bilmiyordu. O da dıştan bakıyordu. Anlattım şaşırdı ama gene yanımda oldu. Ufkum da öyleydi. Teşekkür ederim. Başladı. En azından daha da gündemdeydi. Deniz'e her şeyi anlatıyordum. İyi veya kötü. Yanımda oldu ve beni destekledi. Ona aşık olmak daha da az yaktı canımı aslında. Baktım o kadar da ilgisiz değildi. Konuşurdu anlatırdı bana. Şimdi senin sesini duymayı çok özledim. Keşke tatil olmasa. Okullar açılsa.Ayrı sınıflar da olsak ama gene de o kapı açılsa hocalar çıkın dese sen çıksan göz göze gelsek seni görsem keşke. Öyle özledim ki bir anda öyle her şeyim oldun ki. Çok zor bu acı. O ne yapıyorsun mesajına o kadar ihtiyacım var ki şimdi. Çok ama çok özledim seni. Gece gene yazarım istersen böyle sana. Sanki sadece sen okuyosun bunu. Ve üstüne alınıyorsun. Böyle kendimi daha rahat ifade edebiliyorum. Telefonum mesajına alıştı. Atman lazım yani. Senin mesaj sesin falan farklı yani. Twitterla aynı ama. O kadar garip oluyor ki.Twitter dan telefona bildirim geldiğinde. Yalvarmıcam her yere yazmıcam ama senin o bir tek mesajına ihtiyacım var. Anla beni lütfen. Seni seviyorum...